worldsofwonder.media

De mens is natuur, een weten wat me steeds maar weer blijft binnen vallen, zo ook vandaag terwijl ik onderweg ben en kijk naar de vele V’s in de lucht van groepen ganzen. Ganzen die rondtrekken, door de lucht en over het land.

Wij zijn de natuur, en nu mogen we terug naar onze eigen oorspronkelijk natuur. Dat heeft soms wel wat voeten in de aarde.

Want op één of andere wijze laten wij ons gemakkelijk op een dwaalspoor brengen, met alle goede intenties zwichten we in deze gevallen voor een ‘oplossing’. Een oplossing gebaseerd op een probleem en een gevoel hierover wat nog het meeste weg heeft van Schuld-oordelijkheid oftewel verantwoordelijkheid gecombineerd met schuld. Alsof we een boete kleed dragen voor wat ‘we’ de planeet aan doen en dat ‘we’ met teveel op deze aarde zouden zijn.

Draagvlak voor zogenaamde groene weggetjes, gestoeld op termen als; milieubewust, groen, de ecologische voetafdruk en het redden van de natuur. De natuur heeft geen redding nodig, de ideeën die wij over onszelf hebben als destructief soort is iets wat wellicht wel redding nodig heeft.

Wat zonde, eeuwig zonde om jezelf zo te bekijken, en je kinderen, en de generaties na hun. Is dat hoe we onszelf echt zien? Waar is dit idee ontstaan, waar wortelt dit? Dat is een vraag die je aan jezelf mag stellen.

‘De natuur heeft geen redding nodig, de ideeën die wij over onszelf hebben als destructief soort is iets wat wellicht wel redding nodig heeft’.

Want zolang wij zulke ideeën blijven koesteren, blijven uitspreken en daarmee blijven doorgeven aan de volgende generatie zal er altijd een kaper op de kust zijn. Een zogenaamde ‘redder in nood’ die dankbaar misbruik maakt van de vruchtbare bodem die we met onze gedachten en overtuigingen gecreëerd hebben. Vruchtbare bodem voor ‘het beter moeten doen’ voor de compenseer-consumeer-cultuur, met straffen, sancties en schuld. Vrije toegang op de uitgestippelde wegen en paden, en vrij bewegen achter een hek. Want stel je voor, wat er allemaal wel niet kan gebeuren wanneer we de mens vrij laten in de natuur.

De natuur zit perfect in elkaar, en wij zijn daar onderdeel van, bedoelt om hier te zijn. Het enige, nog niet altijd eenvoudige, aan ons als mensheid is dat we gevoelig lijken voor dwaalsporen. Dwaalsporen zoals bijvoorbeeld erkenning buiten jezelf kunnen vinden, in de vorm van spullen, status, macht of geld. En dat we die erkenning moeten bemachtigen, ten koste van een ander en uiteindelijk vooral van onszelf.

Want een vergeten gevoel van dankbaarheid en erkenning dat we al goed genoeg zijn, door het simpele gegeven dát we er zijn, is iets wat we alleen in ons zelf kunnen vinden. Dat we niks hoeven te bewijzen, bereiken of op te lossen maar eenvoudigweg bijdragen door simpelweg te zijn wie we in essentie zijn. Dat is wat volstaat. Ieder mens is uniek, heeft unieke talenten en interesses.

Het is de uniekheid van het individu wat ons één maakt. Wanneer we echt doen wat ons interesseert, ons hart weer durven volgen, onze natuur volgen, onze passies ontdekken, kunnen wij niet anders dan floreren. Ons floreren ís het bijdragen aan de wereld, aan het grote geheel. Het enige wat we hoeven te doen is onze eigen talenten te ontdekken, al zal het soms met vallen en opstaan zijn. De mens is een doorzetter, met een creatieve en rijke geest. Een wezen met een unieke verbeeldingskracht en daarmee creatiekracht. Het is tijd om die verbeeldingskracht in te zetten, in te zetten voor een wereld die voor ons werkt. In plaats van een wereld gestoeld op macht, op nooit genoeg, op schuld, boete en schaamte. Hoe ziet jouw wereld er uit? Als je naar binnen kijkt, hoe ziet dan jouw mooiste wereld er uit? Wat zijn jouw idealen? Wat doe jij als begaafd wezen met je talenten? Houd je ze verborgen in een koffer op een stoffige zolder, of benut je ze?

‘Het is de uniekheid van het individu wat ons één maakt’.

In alle lagen is de mensheid er inmiddels wel van van doordrongen dat we een natuurlijke staat van zijn kunnen bereiken. Dat contact met de natuur, onze medemensen en onze creativiteit altijd goed doet. Steeds meer mensen volgen hun hart, doen wat ze echt leuk vinden, geven aandacht en energie aan wat ze wél willen. Leven hun leef-tijd. Een bijzondere positieve bijdrage en een inspirerende oproep aan hen die dat nog niet durfden. Als een lopend vuurtje, aangewakkerd door vele vonkjes. Je kan het, ga het maar doen!