Daar wij niet wisten dat de klok nooit bestaan had, dat uren nooit weg tikten maar dat leef tijd simpelweg tijd was om te leven, dat basale feit waren we lange tijd uit het oog verloren.

Dat zoveel onrust gestoeld was op het ooit bedachte ronde ding aan de muur, de klok. Een tikkend voorwerp wat je simpelweg herinnerde aan het gegeven dat de tijd weg tikte, als een leven dat langzaam weg vloeide. Dat je moést genieten van de tijd die je gegeven was, dat moest want stel je voor dat je gewoon alleen maar zou zijn, dan zou je dus nooit wat moeten, hoe zou dat voelen?

Leeg? Of bevrijd? Vrij van agendapunten, de dagen van de week verruilen voor een natuurlijk ritme, verbonden met de natuurlijke cycli, zouden we kunnen evolueren naar wezens die hun licht meenemen én in contact met de natuur staan. Geen tegens en van-afs, niet werken en hollen in de nacht, prioriteit zou natuurlijk ontstaan. Zoals zorgen voor je zieke kind in de nacht, maar het zou niet meer nodig hoeven zijn om continu op productief te staan. De lopende band te laten draaien, de verlichting aan te zetten en te schijnen op dat wat nog moet gebeuren. Het is simpelweg overbodig, overdaad en zogenaamd rijkelijk beloond worden om je dagritme op te geven. Waar doen we dat voor? Hebben wij mensen, wanneer we ‘s nachts leven wel eens gezien hoeveel kunstmatigheden ervoor nodig zijn om ons in een zogenaamd nachtdieren ritme te krijgen? Hoeveel licht is er nodig om je wakker te houden? Wanneer de straten er ‘s avonds onverlicht bij zouden liggen zouden wij het dan nog nodig vinden om er op uit te trekken. Wanneer gaan we inzien dat dit geen stand houd, dat het nooit nodig was om ons uit het gouden zonlicht te trekken, ons werk in de nacht onder een tl buis te doen om vervolgens bij het aanbreken van het ochtendgloren in slaap te vallen juist op het moment dat de lichtkracht al het leven weer activeert. Hoe bizar tegennatuurlijk moet dit wel niet zijn voor iedere cel in ons lichaam.

Hoe kan het zijn dat wij zo uit ons lichaam kunnen treden dat wij bereid zijn het dit aan te doen? Wat een dubbelzinnigheid bedenk ik me nu, terwijl ik jarenlang de koppeling te horen heb gekregen tussen dissociatie en automutileren kom ik er vandaag, in mijn 38^e leefjaar achter dat er een heel groot deel van de mensheid gedissocieerd leeft of wellicht nog wel beter gezegd; gedissocieerd lijd.

Gedissocieerd van hun eigen bestaansrecht, van hun eigen vrije wil. Het verkeren in een constante staat van illusie, de illusie van keuzes maken, een beroep kiezen Allemaal één groot theater. Welcome to the Truman show. Waar je lange tijd in collectieve slaap door mocht brengen, en de boodschappen van het systeem als dagelijkse mantra´s herhaalde en herhaalde, voor jezelf, voor je kinderen en zo door…

Alles en iedereen in het gareel, doe maar gewoon, toe nou, wat moeten ze wel niet denken, hup hup.

Inmiddels heb ik mezelf geïnstalleerd bij het meertje, zittend aan een piepklein stukje mini strand onder de over het water hangende takken van een beuk. Ik heb me altijd laten fascineren door de beuk, een prachtige boom. Met haar bijna aristocratische stam en generfde blaadjes in hartvorm. Hier zit ik, voor mij uitzicht op het meer met rechts in de hoek een veld van prachtig bloeiende waterlelies. Boven het meer vliegen libellen en af en toe steken zij even hun neus in het water om vervolgens weer boven de waterlijn te cirkelen. Het weerspiegelende zonlicht valt op de onderkant van de takken en het bladerdek van de beuken rondom mij. Continue beweging van het licht wat van onderaf op de boom valt. Alsof ik live getuige ben van het fotosynthetisch proces, wat mij ooit verteld werd wat zich inde plant afspeelde, lijkt hier wel als een harmonieus theaterstuk te worden opgevoerd. De wind laat de blaadjes rondom het meer ritselen, het klinkt alsof we aan zee zitten terwijl het heel hard waait.

Achter mij scharrelt trouwe viervoeter Alec lekker rond tussen de boompjes. Hij zoekt de verkoelende schaduw op en houd mij met een scheef oog in de gaten. Terwijl er dikke plonsen boven het water zijn, wat mij een beetje doet twijfelen of ik wel nog wel het water in wil… zou dit een snoek zijn? Zijn er nog andere vissen die ook dikke tanden hebben? Even denk ik terug aan het verhaal van Jesse laatst, over zijn klasgenootje die in haar teen gebeten werd door een vis. Bloed stroomde uit de wond, dat vroeg ik uiteraard, ik twijfelde namelijk aan het verhaal.. alsof een vis zomaar in je teen zou bijten… en dan ook echt bijten met tanden. Maar goed, ja dat bleek dus het geval.. sindsdien toch iets wat lichtelijk door mijn hoofd spookt merk ik nu.

Weer een grote plons, hoewel het aannemelijk is dat hier snoeken en andere grote vissen zitten, komt er nu een idee op dat dit wel eens een mens zou kunnen zijn. Zwemt hier iemand onder water, die af en toe even boven komt om een hap lucht te nemen? Want dat is wel het geluidskaliber, vrij groot dus zeg maar. En dolfijnen verwacht ik hier niet… dit springt echt, en ah weer net te laat om het wezen te zien..

Ik besluit mijn laptop aan de kant te leggen en mijn ogen op het meer gericht te houden in een poging het wonderlijk vreugdevolle plonzende wezen wat zich hier bevind te mogen aanschouwen.

En dit is WOW oftewel world of wonder!! Terwijl ik mijn blik richt op het water kom ik tot de ontdekking dat er onder het oppervlak een hele magische wereld schuil gaat. Beauty is in the eye of the beholder.

Visjes komen kennismaken ik probeer het wonder vast te leggen, wat een term ook vastleggen, maar ik wil het zo graag delen, beleven samen met hem die ik lief heb en hen die ik liefheb. Zou dat ook de kracht achter de sociale media zijn? Dat we gewoon lieve bijzondere wezens zijn die maar al te graag hun wondere wereld willen delen met hun partner, vrienden of familie. Dat we zo intens kunnen genieten van een bepaald moment, van de prachtige wereld om ons heen dat we in plaats van hem vast te leggen het gewoon het allerliefste willen delen met elkaar? Omdat we dat gevoel van verwondering iedereen gunnen, ook zij die wellicht op dat moment niet fysiek aanwezig zijn…

beleven delen herinneren

mens zijn

in een wereld vol wonderen

Kan het zijn dat dit is wat we missen op de momenten dat we ons ergens over verbazen of juist verwonderen, en we geen gehoor krijgen, over hetgeen waarover wij ons verwonderen, de aansluiting om te delen met hen die we lief hebben?

En wanneer we de digitale weg zijn ingeslagen en het de norm leek dat het vooral de reacties waren die telden dit ons juist afleidde? Afleidde van ware verwondering, van datgene te delen wat jou zo raakte, wat jíj zo schitterend mooi vond dat je het zo graag wilde delen. En dat wanneer we in deze afleiding raken we onze verwondering beginnen te poetsen, te polijsten, om een soort van geknutseld gewenst effect te bereiken? Wellicht heel ondersteunend voor de creativiteit, maar wat doet het met de verwondering?

Waar verwondde verwondering werd,

beleven, ook delen en herinneren mocht zijn

en buiten binnen bleek

En waar nu het kleinste vogeltje ooit vlak voor mijn neus op een dun takje balanceert en een slokje water poogt te nemen, of wellicht gunt ze zichzelf wel een badje op deze prachtige zomerdag.

worldsofwonder.media